Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Duo Reges: constructio interrete. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Si id dicis, vicimus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.
Maximus dolor, inquit, brevis est. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sint modo partes vitae beatae. Quonam modo? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.
Sed quae tandem ista ratio est? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Et quidem, inquit, vehementer errat; An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?
Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Eaedem res maneant alio modo. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Sed ego in hoc resisto; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Cur iustitia laudatur? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Cave putes quicquam esse verius. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.
Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
