Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Duo Reges: constructio interrete. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Primum quid tu dicis breve?
Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Prioris generis est docilitas, memoria; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Illi enim inter se dissentiunt. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?
Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Hoc tu nunc in illo probas. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Tu quidem reddes;
Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Sed residamus, inquit, si placet. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ita credo. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Iam in altera philosophiae parte. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Sed fac ista esse non inportuna; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Egone quaeris, inquit, quid sentiam?
