Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Duo Reges: constructio interrete. Quid censes in Latino fore?
Primum quid tu dicis breve? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Hunc vos beatum; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Poterat autem inpune;
Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. An eiusdem modi? Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Et nemo nimium beatus est; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sed ad illum redeo.
Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Et quidem, inquit, vehementer errat; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Summus dolor plures dies manere non potest? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;
Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae contraria sunt his, malane? Id enim natura desiderat.
Ut aliquid scire se gaudeant? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. An hoc usque quaque, aliter in vita? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
