Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Duo Reges: constructio interrete.
Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid enim possumus hoc agere divinius? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Urgent tamen et nihil remittunt. At coluit ipse amicitias. Sint ista Graecorum; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Age, inquies, ista parva sunt. Quo igitur, inquit, modo? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Coniunctio autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Proclivi currit oratio.
Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;
Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? A mene tu? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Si longus, levis dictata sunt. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Cur, nisi quod turpis oratio est? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Graccho, eius fere, aequalí? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quae cum dixisset, finem ille. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Sed quot homines, tot sententiae; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
