Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Scrupulum, inquam, abeunti; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.
Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Minime vero istorum quidem, inquit. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Sed ad illum redeo.
Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Facillimum id quidem est, inquam. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Peccata paria. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Eademne, quae restincta siti? Hic nihil fuit, quod quaereremus.
Quaerimus enim finem bonorum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Sed tamen intellego quid velit.
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Duo Reges: constructio interrete. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sed fac ista esse non inportuna; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.
