Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Comprehensum, quod cognitum non habet? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quis est tam dissimile homini. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;
Duo Reges: constructio interrete. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Ita nemo beato beatior. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quae cum essent dicta, discessimus.
Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Gerendus est mos, modo recte sentiat. Et nemo nimium beatus est; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Beatus sibi videtur esse moriens. Ego vero isti, inquam, permitto. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Hoc non est positum in nostra actione. Minime vero, inquit ille, consentit. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Hoc tu nunc in illo probas. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
