Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Duo Reges: constructio interrete. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Qui convenit?
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Verum hoc idem saepe faciamus. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Immo alio genere; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;
Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. De quibus cupio scire quid sentias. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Primum divisit ineleganter; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Que Manilium, ab iisque M. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Id Sextilius factum negabat. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid, quod res alia tota est? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Negare non possum.
