Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Duo Reges: constructio interrete. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Inquit, dasne adolescenti veniam?
Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Scisse enim te quis coarguere possit?
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Age, inquies, ista parva sunt. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.
At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.
Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae ista amicitia est? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?
Utilitatis causa amicitia est quaesita. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sit sane ista voluptas.
