Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Duo Reges: constructio interrete.
Itaque his sapiens semper vacabit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.
Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.
Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quis istum dolorem timet? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quis istud possit, inquit, negare? Sed ego in hoc resisto;
Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Dici enim nihil potest verius. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed quid sentiat, non videtis. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
