Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Duo Reges: constructio interrete. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Pollicetur certe. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Num quid tale Democritus? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Et nemo nimium beatus est; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Praeteritis, inquit, gaudeo. Nunc agendum est subtilius. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
Inde igitur, inquit, ordiendum est. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;
Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Haeret in salebra. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Illi enim inter se dissentiunt. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.
Quid ergo? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Si longus, levis; Quae duo sunt, unum facit. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Ut id aliis narrare gestiant? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.
