Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Odium autem et invidiam facile vitabis. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Duo Reges: constructio interrete. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;
Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. At iam decimum annum in spelunca iacet. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Bork Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.
Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.
Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Stoicos roga.
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Itaque his sapiens semper vacabit. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ea possunt paria non esse. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Sint modo partes vitae beatae. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quis hoc dicit? Sed quae tandem ista ratio est? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cur post Tarentum ad Archytam?
Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Eam stabilem appellas. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
