Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Duo Reges: constructio interrete. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Et quidem, inquit, vehementer errat; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Bork Ille incendat? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quo modo? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Bork Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Hos contra singulos dici est melius. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Duo enim genera quae erant, fecit tria.
Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Hic ambiguo ludimur. Equidem e Cn. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Sedulo, inquam, faciam. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quid nunc honeste dicit? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Qualem igitur hominem natura inchoavit?
