Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Duo Reges: constructio interrete. At hoc in eo M. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Cur id non ita fit? Quorum altera prosunt, nocent altera. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Sed ad bona praeterita redeamus. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Ut pulsi recurrant? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Utram tandem linguam nescio? De illis, cum volemus. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Non risu potius quam oratione eiciendum? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.
Urgent tamen et nihil remittunt. Nulla erit controversia. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quippe: habes enim a rhetoribus; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Tum mihi Piso: Quid ergo? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quid, de quo nulla dissensio est? Satis est ad hoc responsum. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.
