Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Duo Reges: constructio interrete. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Id est enim, de quo quaerimus. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Audeo dicere, inquit.
Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Nam de isto magna dissensio est. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.
Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sit enim idem caecus, debilis. Que Manilium, ab iisque M. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Age, inquies, ista parva sunt. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nemo igitur esse beatus potest. Quod iam a me expectare noli.
Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Hoc est non dividere, sed frangere. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Res enim concurrent contrariae.
