Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Bork Sed haec omittamus; Negare non possum. Duo Reges: constructio interrete. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sed residamus, inquit, si placet. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quae contraria sunt his, malane? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; An potest cupiditas finiri? Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Oratio me istius philosophi non offendit; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quid enim?
Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Hoc non est positum in nostra actione. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Sint modo partes vitae beatae. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quae cum essent dicta, discessimus. Num quid tale Democritus? Non est igitur summum malum dolor.
De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Qui convenit? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
