Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Duo Reges: constructio interrete. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus;
Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. An haec ab eo non dicuntur? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Illa tamen simplicia, vestra versuta. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ut pulsi recurrant? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;
Quo modo? Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Illi enim inter se dissentiunt. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.
Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sed residamus, inquit, si placet. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sed fac ista esse non inportuna; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
Stoici scilicet. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nam quid possumus facere melius?
Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Odium autem et invidiam facile vitabis. Tria genera bonorum;
Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quod equidem non reprehendo; Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
